Rozdział II

Z perspektywy Alex

Wszystko się wali. Gorzej już chyba być nie może...
Może faktycznie przesadziłam z tym wylaniem na dyrektora farbę (chociaż na to zasłużył), no ale żeby mnie od razu ze szkoły wywalać? 
Idioci. Wszędzie idioci.
Jakby na całym świecie wyrzucali uczniów ze szkoły, za tak małe przewinienia, to szkoła w ogóle nie byłaby potrzebna, bo wszyscy byliby na "wygnaniu".
Do tego jeszcze ta świadomość, że w domu, po powrocie rodziców będę miała rozmowę na temat tej cholernej szkoły... Ahh, "normalnie żyć, nie umierać" kurwa.
Zatrzymałam deskorolkę i podbiłam ją sobie do ręki. Weszłam na posesję mojej rodziny, rzuciłam deskorolkę gdzieś na trawnik i pchnęłam drzwi wejściowe.
W domu chyba jeszcze nikogo nie było. No, zapomniałam o służbie. Elizabeth robiła obiad a Rosalie sprzątała w salonie. Ściągnęłam swoje buty i wbiegłam na górę, po kręconych schodach.
- Dzień Dobry Alex! - dobiegł mnie życzliwy głos Elizabeth.
- Cześć, cześć - mruknęłam.
Będąc już na górze wpadłam do pokoju z wielkim łoskotem drzwi. Cisnęłam swoim plecakiem w łóżko, który momentalnie z Niego zleciał, albo zeskoczył. Chyba miałam już schizy...
Co by tu porobić... ? Zapytałam samą siebie, ale potem jak głupia uśmiechnęłam się do martwego przedmiotu, jakim był komputer. Na prawdę działo się ze mną coś niedobrego...
Usiadłam na krześle i go odpaliłam. Po chwili dobiegło mnie wesołe szczekanie psa mojej siostry - Sid'a.
Imię jest po tym leniwcu z "Epoki Lodowcowej" na którym totalnego świra ma moja siostra... Ona jest    n i e n o r m a l n a, przez duże N.
Pies wskoczył na moje łóżko, patrząc na mnie szczęśliwymi oczami, wesoło merdając ogonem, a ja zajęłam się komputerem. Początkowo weszłam na Twitter'a, żeby sprawdzić powiadomienia itd. Nic ciekawego niestety na Nim nie było.
Sid zdążył w tym czasie zejść z łóżka i położyć się na panelach.
- Nie ściemniaj że śpisz. Przecież widzę że się gapisz. - powiedziałam do psa.
Tak, było ze mną coś nie tak. W końcu gadam z psem! ALARM! ALARM! Z Alex dzieje się coś niedobrego!
Wbiłam na Skype'a. Ucieszyłam się jak dziecko, gdy zobaczyłam że Tyson jest dostępny. Od razu do Niego zadzwoniłam. Okno kamerki zaraz się pojawiło, a tam uśmiechnięty od ucha do ucha Tyson.
- CZEEŚĆ! - krzyknął i pomachał w moim kierunku
- Siema - odpowiedziałam i tak zaczęła się nasza godzinna rozmowa, która była przeważnie o wszystkim, czyli o niczym.
Usłyszałam na dole głos mojej siostry, a Sid szybko tam podreptał. Rodzice już wrócili...
- Muszę kończyć - powiedziałam do Tyson'a.
- Dasz radę... - powiedział uspokajając mnie. - Będzie dobrze
- Oby...
- Leć już.
- Ok, cześć - pożegnałam się z Nimi wyłączyłam Skype'a, a potem cały komputer.
- Alex! - zawołała mnie moja mama, a ja wypuściłam głośno powietrze z płuc i wyszłam z pokoju.
Raz się żyje...

C.D.N...