Rozdział XII

 Ten rozdział dedykuję Julii i Klaudii. Dziękuję że tak się wczuwacie w moje opowiadanie ♥
_______________________________________________________________________________

One Direction i Paul odjechali od nas, ku niezadowoleniu Lilo, około godziny 22.00.
Ku mojemu zdziwieniu Zayn poprosił mnie o swój numer.
Teraz mogłam się tylko zastanawiać czemu moi "kochani" rodzice podali go TYLKO Harry'emu. 
Miałam zamiar zapytać się o to, kiedy już wszyscy sobie pojadą. 
Od razu po kolacji pomogłam posprzątać ze stołu Elizabeth i Rose. Lilo poszła niezadowolona do swojego łóżka, a rodzice... Właśnie, gdzie rodzice?
Szybko pozanosiłam brudne naczynia do kuchni, żeby w jakiś sposób pomóc i zaczęłam szukać rodziców. 'Na szczęście" znalazłam ich na tarasie.
- Mamo, tato... Czy mogłabym się o coś Was spytać? - zapytałam się ich, opierając się o drzwi od wejścia.
- Tak... - odparła moja rodzicielka a ojciec pokiwał tylko głową.
- Chciałam zapytać, skoro podaliście mój numer tylko temu Harry'emu to dlaczego nie podaliście go całemu zespołowi? - nie chciałam wszczynać kolejnej kłótni, bo miałam ich już po dziurki, ale z Nimi się inaczej nie dało.
- Bo Harry nam się podoba... - odparła Jessica.
- Wydaje nam się najlepszym kandydatem na Twojego chłopaka - dopowiedział ojciec.
- Chłopaka?! Czy wy siebie słyszycie? - zaczęłam się coraz bardziej denerwować. - Od urodzenia układacie mi całe moje życie. Zajęcia, szkoła, znajomi...
- Szkołę i znajomych pozwoliliśmy Ci wybrać samej i widzisz jak to się skończyło? - zauważyła kobieta.
- To na pewno nie jest wina moich znajomych! Wy nic nie wiecie... Spędzacie w pracy 24 godziny na dobę i myślicie że wszystko będzie pięknie i ładnie, ale w życiu tak łatwo nie ma! - było mi po prostu przykro.
Rodzicie chyba nic z tego wszystkiego nie rozumieli. Nie rozumieli tego, że dzieci się same nie wychowują, że w życiu ważne są też chwilę spędzone z rodziną. 
- Przepraszamy bardzo że zarabiamy na wszystkie Wasze zachcianki! Żebyście miały wszystkiego pod dostatkiem! - mój ojciec chyba nie wiedział że zbiera mi się na płacz, bo powiedział to takim tonem, że momentalnie zachciałam być biedna.
Nie chciałam już mieć tych wszystkich luksusów, ciuchów i sławy. Chciałam mieć po prostu rodziców.
Moje nerwu puściły wodze, więc wybiegłam z tarasu jak najszybciej. Na koniec usłyszałam tylko "Zostaw" wypowiedziane przez moją mamę.
Od razu pobiegłam do swojego pokoju i "zamknęłam się tam na cztery spusty". Usiadłam na łóżku i pozwoliłam sobie płakać.
Po chwili mój telefon, który leżał na biurku zaczął wibrować. Dostałam kolejnego sms'a od Tyson'a.
W całej skrzynce nowych miałam ponad 40.

Ostatni, którego dostałam przed chwilą brzmiał "Czuję że mnie potrzebujesz...".
Wystukałam szybką odpowiedź o treści "Dobrze czujesz..." i rzuciłam się na łóżko.
Tyson zawsze wiedział kiedy go potrzebuję. To tak, jakby odbierał ode mnie jakieś fale mózgowe, kiedy jestem w potwornym stanie.
Ostatnio często kłóciłam się z rodzicami, o ile byli w domu. Zawsze kłóciliśmy się na ten sam temat, a teraz doszło jeszcze to, że wylali mnie ze szkoły, czym psuję im ich reputację. Kiedy dowiedzieli się o tym, byli tak wściekli, że postanowili zapisać mnie do szkoły prywatnej, czego zawsze się obawiałam. Nadal nie wyobrażałam sobie tego, że za dwa miesiące będę musiała chodzić do szkoły z bandą rozpieszczonych mózgowców i to bez Sashy... Nie będę mogła z nią wyjść się przejść, zabawić, pośmiać czy pogadać. Chyba że na Skype... Taka wizja w ogóle mi się nie podobała. 
Nagle usłyszałam jakiś dziwny dźwięk od strony mojego balkonu. Przetarłam oczy wierzchmiem ręki i szybko poszłam w kierunku hałasu. Otworzyłam drzwi od balkonu i pośpiesznie na Niego wyszłam. Spojrzałam w dół a moim oczom ukazał się widok Tyson'a, który jakimś dziwnym sposobem znajdował się w połowi drogi na górę.
Debil... Ale kochany debil. 
- O, cześć Alex... - w końcu mnie zauważył. - Czy byłabyś tak miła i rzuciłabyś mi jakieś prześcieradło, żebym miał jak wejść tam do Ciebie na górę? - zapytał. - Proszę... - rozbawił mnie i przez chwilę mogłam zapomnieć o moich smutkach.
- Już... - zniknęłam w środku pokoju i ściągnęłam prześcieradło z mojego łóżka. Pomaszerowałam na balkon i pośpiesznie zawiązałam go mocno na jednym ze szczebelków.
- Jakbyś nie mógł wejść drzwiami... - powiedziałam rzuciwszy mu koniec prześcieradła, którym dostał w twarz.
Szybko się po Nim wspiął.
- To byłoby mało efektowne. - zauważył z uśmiechem, stając na balkonie przede mną.
- Oj Tyson, Tyson... - przytuliłam go mocno, co On bez wahania odwzajemnił.
Zostawiając przywiązane prześcieradło do balkonu weszliśmy do mojego pokoju. Usiedliśmy na łóżku.
- No... to co tam? - zagadał niepewnie.
- Chujowo - słusznie zauważyłam.
- Co się stało?
- Hmm... Pomyślmy. Oprócz tego, że moja najlepsza przyjaciółka powiedziała mi, że za cztery dni się wyprowadza, zespół którego nie znoszę był w moim domu na kolacji, a w tym chłopak którego nie trawię, dodając to, że przed chwilą ostro pokłóciłam się z moim rodzicami to chyba nic. - uśmiechnęłam się do Niego kwaśno.
- Sasha się wyprowadza? - zapytał zszokowany, a ja dopiero teraz przypomniałam sobie, że o tym nic nie wie.
Pokiwałam głową pociągając smutno nosem.
- Za cztery dni. Do Kanady...
- To było to, co przed Nami ukrywała?
- Tak... - odparłam smutno. - Nic już nie mów Tyson. Moje życie nie ma sensu. - położyłam się na boku na łóżku. - Nie dam sobie z tym wszystkim rady, rozumiesz... ? - znowu zbierało mi się na płacz, z myślą o całym moim życiu.
- Heej... - położył się na przeciwko mnie. - Nie płacz - otarł opuszkiem kciuka łzę, która spływała po moim policzku lekko się uśmiechając, po czym przygarnął mnie do siebie. - Nie będzie tak źle... Poradzimy sobie. - powtarzał, próbując podnieść mnie na duchu.
- Masz przeze mnie całą mokrą bluzę... - zakomunikowałam mu po chwili, na co cicho się zaśmiał.
- To nic...
Leżeliśmy tak przez jakiś czas. Nie czułam się skrępowana. W końcu to mój przyjaciel.
Opowiedziałam mu tą całą sytuację z One Direction, Harry'm i Zayn'em.
- Ten Harry wydaje się dziwny... - zauważył na końcu.
- Nawet nie wiesz jak bardzo. - przytaknęłam mu. - Ale Zayn wydaje się być fajny...
- Mhm... - mruknął mało przekonująco.
Dziwne... 
- Alex... ? - zagadnął mnie po jakimś czasie ciszy, kiedy już praktycznie zasypiałam.
- Mmm? 
- Wiesz że Cię kocham?

C.D.N

________________________________________________

Przepraszam że ten rozdział jest taki krótki, ale chciałam go zakończył we właściwym momencie. :) 

Obiecuję że następny będzie dłuższy i bardziej ... jakby to powiedzieć "ustatkowany"? Nie będzie tak chaotycznie...

Co myślicie o kłótni Alex z rodzicami? Czy tak będzie zawsze? 

Co odpowie Alex, na ostatnie słowa Tyson'a? 
No i co będzie z One Direction? Z Zayn'em? Z Harry'm?

20/25 komentarzy - następny rozdział :) 

JESTEŚCIE F-A-N-T-A-S-T-Y-C-Z-N-I !
Jeszcze raz przepraszam że jest taki krótki... Mam nadzieję że mi wybaczycie :) 
Pisząc to słuchałam 1D - "Over Again" :)