Rozdział X

W nocy praktycznie nie mogłam spać. Cały czas myślałam nad tym wszystkim. Jeszcze chyba nigdy takiego dziwnego dnia nie przeżyłam i szczerze? Wolałabym aby nigdy się taki nie powtórzył. Próbowałam odgonić te wszystkie złe i dziwne sytuacje. Mówię tu właśnie o tym, że prawdopodobnie mój najlepszy przyjaciel się we mnie zakochał, przyjaciółka coś przede mną ukrywa, mój drugi przyjaciel nie uczestniczy praktycznie w moim życiu, a do tego jeszcze ta chora sytuacja z tym Harry'm.
Mogę śmiało stwierdzić że nigdy kiedykolwiek nie miałam więcej spraw na mojej głowie. 
Postanowiłam że tak dalej nie może być. Wolałam mieć poukładane w życiu tak jak kiedyś i miałam zamiar to wszystko wyjaśnić. Nawet dzisiaj...

Jako że noc miałam nieprzespaną spałam do 16.00 godziny.
Zajebiście! Przespałam cały dzień!
Szybko zwlokłam się z łóżka, wykonałam poranną toaletę, wzięłam szybki prysznic i ubrałam w jakieś ciuchy. -->
Zgarniając przy okazji telefon z nocnej szafki wybiegłam z pokoju wpadając tam na Rose.
- Alex! Coś się stało? - zapytała patrząc się na mnie przejęta.
- Nie, nie Rose... Po prostu dopiero wstałam z łóżka, bo w nocy nie mogłam zasnąć a mam dzisiaj dużo na głowie... - zaczęłam się jej tłumaczyć, po czym poprawiłam włosy, które spadły mi na oczy.
- To musisz się pośpieszyć z tymi sprawami - powiedziała patrząc na zegarek na ręku, a w drugiej trzymając szczotkę. - Bo za pół godziny zjawiają się rodzice.
- Pięknie... - mruknęłam.
Zaczęłam zbiegać ze schodów na dół.
Miałam pół godziny na to, żeby pójść do Sashy i z nią pogadać i po drodze wpaść do Tyson'a. 
Zatrzymując się w holu, przy moich butach mogłam poczuć woń przygotowań na dzisiejszą kolację. Albo obiad...
Elizabeth chodziła wokół wielkiego stołu przygotowując posiłki. Zaczęłam zakładać moje czarne trampki, kiedy kobieta w końcu mnie dostrzegła.
- A gdzie się Panna wybiera? - wyrosła jak spod ziemi przy futrynie wejścia do salonu podpierając się pod boki.
Wyszczerzyłam się do Niej, wyprostowując się i tym samym zostawiając niedowiązanego lewego buta.
- A.... wiesz... Idę coś załatwić... - powiedziałam do Niej, gestykulując każde słowo.
Pokiwała surowo głową, ale po chwili parsknęła śmiechem.
Mimo ze Elizabeth miała już swoje lata, doskonale rozumiała wszystkie moje sprawy i problemy.
- OK, OK Alex... Idź, tylko wróć przed 16:30. - puściła do mnie oczko, a ja jej grzecznie przytaknęłam.
Zabrałam jeszcze swój płaszcz z wieszaka i wyszłam z domu, zamykając za sobą szybko drzwi.
Zwinnie narzuciłam na siebie mój kremowy płaszcz i zabrałam się do wystukiwania sms'a do mojej przyjaciółki, gdy w pewnej chwili straciłam grunt pod nogami i znalazłam się na zimnym asfalcie, pod schodami.
Huk był tak głośny, że Georg podcinający krzewy przy bramie przyleciał w mgnieniu oka, mi z odsieczą.
Pomógł mi wstać.
- Nic Ci nie jest? - zapytał patrząc czy nie odniosłam żadnych obrażeń.
Sprawdziłam czy telefon jest cały. Na szczęście nic mu się nie stało.
- Jeśli zaliczamy do tego potłuczoną dupę do tak. Stało mi się coś. - pomasowałam sobie swoje cztery litery. - Cholernie boli, ale jakoś przeżyję. - dodałam, a mężczyzna się zaśmiał. Spojrzałam na swojego lewego buta.
No tak! Zapomniałam go zawiązać... 
Wykonałam tą czynność i stanęłam.
- Dobrze że to tylko to... - machnął ręką Georg i powrócił do swojej przerwanej czynności.
Dokończyłam swoją wiadomość do Sashy, która brzmiała: " Za 10 minut będę u Ciebie. Musimy pogadać. "
Wyszłam za bramę i dostałam od Niej odpowiedź "Ok..."

Zastanawiałam się jak mam zacząć tą rozmowę. Tak po prostu wejdę do Niej i walnę prosto z mostu:  "Hej Sasha. Powiedz mi w końcu co przede mną ukrywasz, bo już doprowadza mnie to do szału. Przecież byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami...". Nie, to na pewno się nie sprawdzi. Pomyślałam że mogła bym ją jakoś podstępem skusić do wyznania mi tej "tajemnicy", albo po prostu pójdę na żywioł i zacznę improwizować.
Naszego samochodu nie było, toteż nie miałam jak poprosić Stefana, żeby mnie podwiózł do przyjaciółki.
Gdybym miała tylko swój wóz, nie byłoby żadnego problemu... Przyszła mi dobra myśl. A mianowicie - muszę się "uśmiechnąć" do rodziców. 
W końcu pod koniec wakacji mam urodziny, a jak powiem im teraz to przyzwyczają się z tą myślą i będzie im łatwiej kupić dla mnie prezent. Tak, to zdecydowanie najlepszy pomysł jaki mi przyszedł w ciągu tego tygodnia do głowy. 
Zaczęłam kierować się w kierunku przystanku, gdy moim rozmyśleniom przerwał klakson jakiegoś samochodu.
Spojrzałam na źródło dźwięku i uśmiechnęłam się od ucha do ucha.
W samochodzie swojego wujka siedział Matt.
Pomachałam w jego kierunku i podeszłam do samochodu. Chłopak otworzył szybę od strony kierowcy.
- Cześć Alex - wsadziłam głowę do środka i pocałowałam go w policzek na przywitanie.
- Cześć. - uśmiechnęłam się do Niego. - Normalnie spadasz mi z nieba. Właśnie miałam zamiar jechać do Sashy, ale nie mam podwózki. - zrobiłam minę zbitego psa, a Matt parsknął śmiechem.
- Wskakuj. - wskazał głową miejsce obok siebie. Od razu wiedział o co chodzi.
Natychmiast wgramoliłam się na miejsce pasażera. Zamknęłam drzwi i zapięłam pasy.
Normalnie tego nie robię ale musicie wiedzieć że Matt znany jest z tego że lubi szybką jazdę.
Spojrzałam czy sam zapiał pasy. No, jak zwykle nie. 
- Weź się zapnij, bo jak spowodujesz wypadek i zginiesz to nie będę miała kierowcy.
- Ha ha ha. Widzę jak się o mnie martwisz - pokazał mi język, ale wykonał tą czynność, którą mu nakazałam.
Ruszyliśmy z piskiem opon.
Przez całą drogę, która trwała ok 5 minut gadaliśmy o Sashy i jej zachowaniu. Matt tak samo jak ja i Tyson zauważył że coś z nią ostatnio nie tak.
Stanęliśmy pod domem naszej przyjaciółki. Podziękowałam mu za podwózkę i weszłam na schodki prowadzące do drzwi wejściowych. Matt już odjechał.
Westchnęłam.
Będzie trudno... 
Zapukałam dwa razy i czekałam aż ktoś otworzy mi drzwi. Ku mojej uldze była to sama Sasha.
Przywitałam się z nią i weszłam do środka jej rodzinnego domu.
Było strasznie cicho i pusto, więc zapytałam się jej czy jest sama.
- Jest Precel - zaśmiała się a ja z nią.
Precel to jej kot. Mimo tego że jest samicą, nie zmieniła jej imienia. To dodawało uroku temu kotowi.
Zdjęłam buty a Sasha zniknęła gdzieś w domu.
- Chcesz może coś do picia? - zapytała zapewne z kuchni.
- A co masz? - odkrzyknęłam wieszając płaszcza na wieszak.
Pojawiła się w wejściu z łobuzerskim uśmieszkiem.
- Nie o to mi chodziło - zaśmiałam się, czytając jej w myślach. - Poproszę Pepsi. - poszłam w kierunku miejsca, gdzie ponownie zniknęła.
Sasha nalała nam do szklanek napój, a butelkę wzięła pod pachę.
Postanowiłam jej pomóc, więc zabrałam od Niej swoją szklankę.
- Ale ty łaskawa... - zaśmiała się, a ja wyszczerzyłam się i wzięłam łyk Pepsi.
Poszłyśmy na górę po schodach do jej pokoju.
Miała tam niesłychany bałagan Gdzieniegdzie leżały porozwalane ciuchy, albo buty.
- Widzę że masz porządki... - zauważyłam, a Ona się zmieszała.
- A... tak. - spojrzała na ciuchy. - Kiedyś trzeba posprzątać ten pierdolnik. - uśmiechnęła się i dopaliła komputer.
Usiadłam obok Niej na obrotowym fotelu cały czas popijając picie.
Sasha wzięła łyk swojego i zabrała się do wystukiwania czegoś na klawiaturze.
Patrzyłam na to z zainteresowaniem.
Najpierw wyłączyła Facebook'a, ale okazało się że nic ciekawego na Nim nie było. Następnie weszła na Twitter'a.
Pokazała mi palcem liczbę swoich followers'ów. Teraz sięgała ponad 5.000.
Nie rozumiałam jakim cudem osiągnęła taką liczbę, ani tego, dlaczego mi to pokazała.
- Wiesz dlaczego mam tyle followers'ów? - zapytała w końcu.
- A skąd ja mam kurwa to wiedzieć? - zapytałam się patrząc raz na nią, raz na ekran komputera.
- Dwa słowa... - powiedziała. - Dzięki One Direction.
- To są trzy słowa - zauważyłam.
- Nie ważne... - machnęła ręką zirytowana że wypominam jej niekompetentność.
- Ale nadal nie jarzę... Dzięki tym kolesiom przybyło Ci followers'ów?
- Właśnie tak...
Odłożyłam pustą szklankę na biurko i czekałam na dalsze wytłumaczenia.
- Popatrz. - zaczęła coś klikać zawzięcie myszką i przekręciła monitor bardziej w moją stronę.
- Chyba sobie ze mnie kpisz... - wydusiłam z siebie.
- Nie, właśnie kurwa nie.
- Czyli że jak Ci kolesie kogoś follow' ują to temu komuś przybywają followers'y? - zaczęłam składać to w jedną logiczną całość.
- Brawo inteligencie.
- To jest zdrowo popieprzone... - skwitowałam puszczając mimo uszu przezwisko skierowane w moją stronę.
- Ale zauważ też, że to nie tylko dzięki Nim mam tyle followers'ów. Przed tym, kiedy ich poznałyśmy miałam ok. 3.000. To i tak dużo jak na córkę współprowadzącego hotel. - zauważyła.
Pokiwałam wolno głową.
- Ale to nie zmienia faktu że w tak szybkim tempie przybyło Ci tych 2.000... W końcu "znamy" ich dwa dni. - powiedziałam - To ja się kurwa zastanawiam ile ja mam followers'ów. - żachnęłam się.
- Sprawdź - rzuciła i odsunęła się od komputera.
Zajęłam jej miejsce a Ona moje.
Wpisałam swój login i hasło i o mało nie spadłam z krzesła. Obok liczby follow'ując przeze mnie była równa liczba 6.100.
- No chyba kurwa nie... - patrzyłam się w monitor jak wmurowana.
- To wszystko jest jakieś zdrowo popieprzone. - moja przyjaciółka powtórzyła moje wcześniejsze słowa.
Natychmiast jej przytaknęłam.
Po jakimś czasie Sasha wyłączyła komputer i nalała mi kolejną szklankę picia.
- No więc... Chciałaś pogadać. - przypomniała mi.
- Ah tak! - podrapałam się po głowie. - Chciałam się zapytać czy coś w Twoim życiu się zmieniło? - zapytałam prosto z mostu. - Chodzi o to, że ja i chłopaki zauważyliśmy że jesteś ostatnio jakaś nieobecna, zamyślona i przygnębiona.. - wyjaśniłam i czekałam na jej odpowiedź.
Blondynka przygryzła wargę jakby z trudnością się jej o tym mówiło.
- Kiedyś mówiłyśmy sobie wszystko... Nie miałyśmy przed sobą tajemnic - przypomniałam jej.
- Przyrzeknij że pomimo tego, co usłyszysz nie będziesz zła nie będziesz smutna, ani się nie załamiesz. - powiedziała poważnie.
Wybałuszyłam na nią oczy.
Nie wiedziałam że ta sprawa jest aż tak poważna... 
- Obiecuję że tego nie zrobię.
Pokiwała głową.
- Chodzi o to, że przed bankietem tata powiedział mi że się wyprowadzamy. - serce momentalnie mi stanęło. - Do Kanady. Prawdopodobnie na zawsze... - powiedziała smutno, a mi zbierało się na płacz. - miałaś nie być smutna! - krzyknęła widząc łzy w moich oczach.
- Jak mam nie być smutna, kiedy moja JEDYNA przyjaciółka powiedziała mi że ... że się wyprowadza? - zapytałam krzycząc, a łzy spłynęły po moich policzkach.

Bez Sashy moje życie nie będzie miało praktycznie sensu. Tyle lat razem... 
- Też nie jestem happy i w ogóle, ale nic na to nie poradzę. Tata już postanowił. - westchnęła.
- A ty to tak lekko przeżywasz? - cały czas krzyczałam.
- Alex... mnie też było na początku ciężko, ale już po prostu się do tej myśli przyzwyczaiłam. - zaczęła bawić się palcami u swojej ręki.
- Za ile... ? - zapytałam stanowczym tonem głosu.
- Co za ile?
- Za ie się wyprowadzacie? - powtórzyłam pytanie.
- 7 o 6.00 mamy wylot z Londynu.
- Tak mało czasu... - powiedziałam nadal nie dowierzając.
- Jeszcze cztery dni... - odezwała się.
- To BARDZO MAŁO. - powtórzyłam, gdy mój telefon nagle zaczął dzwonić.
Na ekranie zobaczyłam zdjęcie mojej mamy z Lilo. Kiedy jeszcze wszystko było OK.
Odebrałam.
- Tak, słucham?
- Alex powinnaś już być w domu. - powiedziała stanowczym tonem głosu.
- Już jest 16.30? - zapytałam zdziwiona.
- Jest już 16.40! - krzyknęła.
No i moje plany z wstąpieniem do Tyson'a legły w gruzach. 
- Gdzie jesteś? - zapytała
Nagle zaczęła się o mnie martwić kurwa. Zgrywa dobrą mamusię tylko przy kimś. 
- U Sashy. Stefan będzie wiedział gdzie to jest. - powiedziałam patrząc na przyjaciółkę.
- Zaraz będzie. - powiedziała i się rozłączyła.
- Mam dzisiaj kolację z rodzicami i ich gośćmi. Będę musiała zgrywać dobrą córeczkę... - wyjaśniłam Sashy.
- Pojebane to wszystko kurwa... - zauważyła.
- Noo - pokiwałam głową. - To ja się zbieram. - powiedziałam i wstałam z krzesła.
Sasha poszła przede mną. Na dole założyłam szybko buty i Stefan zaczął "klaksonować".
Zdjęłam swój płaszcz i pożegnałam się z Sashą.
- Do zobaczenia... - powiedziałam smutno i wyszłam z domu.
Stefan stał przy krawężniku. Szybko weszłam do samochodu nadal myśląc o przyszłej wyprowadzce Sashy.
Ja tego nie przeżyję... 
Po 10 minutach byliśmy już na miejscu. Stefan wjechał na naszą posesję i wtedy zauważyłam samochód Naszych "gości".
Nie chciałam żeby to była prawda... Jeszcze tego mi dziś brakowało. 
Wbiłam do domu a Stefan za mną. Rozebrałam się i weszłam do salonu, a wtedy zobaczyłam ich.
Siedzących przy MOIM stole, na MOICH krzesłach w MOIM domu.
Tego już kurwa było za wiele... 
- Znowu się spotykamy - odezwał się Styles z debilnym uśmieszkiem.

C.D.N

___________________________________________________

Mam do Was prośbę. 
Kiedy proszę o jakąś ilość lajków to PROSZĘ NIE PISAĆ KILKA SWOICH KOMENTARZY, bo mnie to wkurza. Nie po to piszę że jak będzie tyle i tyle komentarzy to wstawię kolejny rozdział. Ja po prostu to IGNORUJĘ. 

Co sądzicie o powiedzeniu prawdy Alex przez Sashę? 

Spodziewaliście że to 1D będzie na tej kolacji? 

Jak myślicie, to o TO chodziło Lilo i Harry'emu? 

MACIE JAKIES PYTANIA DO BOHATERÓW? PYTAJCIE!

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Tak jak poprzednio - 25 komentarzy i kolejny rozdział. (NIE OD TEJ SAMEJ OSOBY) 

Mam nadzieję że Was nie zanudzam i że rozdział się podoba. ♥ (Mile widziane dłuuugie komentarze) - Ten kto napiszę najdłuższego dostanie dedykowany następny rozdział. :)